Cześć Świecie! Ponownie.
Chcąc wrócić do blogowania, wymyśliłem serię szybko, acz zręcznie pisanych blogów o nazwie B2B – Back to blogging (powrót do blogowania). Powinny zająć mi mniej czasu i zachęcić do regularniejszego blogowania. Po samym blogu sądząc może się wydawać, że nic się u mnie nie dzieje, tymczasem jest to zupełnie mylne wrażenie 🙂
Zaczynając od czegoś zupełnie lekkiego. Zorientowałem się, że tworząc moją kolejną grę lub myśląc o następnej potrzebuję swobodnego dostępu do inspiracji i pomysłów na mechaniki, z których mogę wybierać jak ze sklepu. Chciałbym, żeby to był różnorodny zestaw, a patrząc na historię mojego grania w gry komputerowe – ponad 1300h w Dota 2 o tej różnorodności może nie świadczyć. Stąd ostatnio, gdy poświęcam swój czas staram się poznawać szersze spektrum gier ze swojej przepastnej biblioteki, by zwiększyć swoją grową erudycję.
Poniżej chciałbym przedstawić kilka gier, w które aktualnie gram, jakie mam wrażenia z gry, dlaczego po nie sięgnąłem, co mi przyszło do głowy od strony game designu po rozgrywce.
1. The Bureau: XCOM Declassified
W tę grę grałem już pięć lat temu, ale musiałem zacząć od początku ponieważ kompletnie nie pamiętałem, jak się nią steruje. Przy okazji zaserwowałem sobie poziom trudności Veteran – o jeden wyżej niż najprostszy Squaddie, co kompletnie zmieniło mój obraz gry.
Jest to taktyczna strzelanka trzecioosobowa. Widok jest z trzeciej osoby i kierujemy trzema osobami naraz, taki dwupak 😉
Rzecz dzieje się w latach 60-tych, w trakcie inwazji obcych na Ziemię. Fabuła inspirowana jest pomysłami z oryginalnych gier UFO: Enemy Unknown i X-COM. Ponieważ jednak większość z tych gier jest strategiami turowymi z elementami ekonomicznymi, bardzo podoba mi się, że mogę brać udział w tym świecie z nowego innego punktu widzenia, niezależnie jak bardzo lubię ten klasyczny model rozgrywki w X-COM. Jest tu dużo nawiązań do serii X-COM – wygląd niektórych obcych, centralna, tajna baza ds. UFO, czyli właśnie ten X-Com, zdobywanie technologii obcych, customizowanie i rozwój postaci, które wraz z doświadczeniem bojowym stają się odporniejsze i zdobywają nowe umiejętności. Ten element wraz z podwyższonym poziomem trudności sprawił, że po nadaniu swojskich, polskich nazwisk moim agentom, nieraz restartowałem misję, nie mogąc pogodzić się ze stratą agenta. Dodatkowo, mimo, że można rekrutować nowych agentów, to starzy są wyjątkowo cenni, bo żółtodzioby zaczynają zawsze od pierwszego poziomu doświadczenia.
System wydawania poleceń i osłon podobno jest skopiowany z Mass Effect, nie wiem, nie grałem jeszcze, ale jeśli tak, to dobrze, bo jest dobry i ciekawy. Wyzwaniem jest wydawanie poleceń swoim dwóm towarzyszom – gdzie mają podbiec, jakiej umiejętności użyć, do którego ufoka strzelać, z równoczesnym strzelaniem i eliminowaniem ufoków swoim własnym agentem (dowódcą). Na szczęście wydawanie poleceń jest w tak zwanym Battle Focus Mode, który charakteryzuje się mocno zwolnionym tempem rozgrywki oraz efektem 'rentgena’, dzięki którym widzimy rozmieszczenie obcych. W tej grze taktyka, rozmieszczenie agentów, flankowanie, wspólne używanie umiejętności, aby dorwać różne rodzaje ufoków ma tak samo duże znaczenie jak refleks, spokój i celne strzelanie.
2. Hard West
W związku z premierą Phantom Doctrine, postanowiłem odświeżyć sobie i pójść dalej w rozgrywce w poprzedniej grze polskiego studia Creative Forge Games o nazwie Hard West.
Jest to turowa strategia, wzorowana na systemie rozgrywki wyżej wspomnianej serii X-COM, ale osadzona w mrocznym i lekko diabolicznym świecie Dzikiego/Dziwnego Zachodu. Ponieważ jestem fanem X-COM i tego typu rozgrywki, bardzo się cieszyłem na taką grę w nowym uniwersum.
Gra ma dość rozbudowaną wartwę fabularną, głównie przedstawianą na trójwymiarowej mapie, po której chodzimy znacznikiem drużyny i odwiedzając różne lokacje czytamy teksty i dokonujemy różnych wyborów poznając i pchając narrację do przodu. Ostatecznie narracja zawsze prowadzi do jakiegoś konfliktu, który rozgrywamy turowo w świetnie wykonanych lokacjach Dzikiego Zachodu. Fabuła jest ciekawie napisana, a kolejne scenariusze nawiązują do poprzednich stawiając nas często po drugiej stronie konfliktu, co uważam za bardzo ożywczy pomysł. Niemniej czasem chodzenie po mapie i czytanie kolejnych tekstów wydaje się przydługie, gdyż cały czas chce się jak najszybciej przejść do kolejnej potyczki i strzelaniny – tak fajnie jest zrealizowana.
Z ciekawych rozwiązań nie wprost X-COM-owych, to system szczęścia, który powoduje, że czasem można uniknąć nawet pewnego strzału, co trochę eliminuje zagrożenie, że kto strzeli pierwszy wygrywa. Szczęście się wyczerpuje, trzeba o nie dbać, co daje dodatkową oś taktyczną. Fajny jest system kart, które są kartami do pokera przypisywanymi do poszczególnych postaci. Zdobywamy je w trakcie scenariusza i dają one dodatkowe umiejętności postaciom, można je przed bitwą między postaciami wymieniać, a także jeśli dany bohater ma w zasobniku jakiś układ z pokera dostaje dodatnie modyfikatory do cech, im lepszy układ kart tym lepsze modyfikatory.
Moje ulubione umiejętności, to golden bullet – trafia na miejscu każdego wroga, przechodząc w prostej lini przez wszystkie przeszkody oraz ricochet – nie tak śmiercionośny, ale satysfakcjonujący system strzelania posługując się różnymi metalowymi przedmiotami postawionymi na planszy – jak wiadro czy hydrant, dzięki którym można trafić przeciwnika ustawionego dobrze za zasłoną.
3. Gwint i Wojna Krwi: Wiedźmińskie Opowieści
W te dwie gry gram na GOG.COM w sumie na przemian, są ze sobą dość związane, ponieważ opierają się na systemie karcianki, który można było spotkać w grze Wiedźmin 3. Został on później rozwinięty i usamodzielniony w odrębnej grze karcianej jaką jest Gwint. Gwint jest sieciową grą wieloosobową, w której toczymy karciane potyczki, a Wojna Krwi, to takie jej fabularne dopełnienie. Zresztą w samym Gwincie mamy przycisk, który nas do Wojny Krwi przełączy jeśli mamy ją zainstalowaną.
Wojna Krwi jest reklamowana jako nowy RPG w świecie Wiedźmina i jest to dość mylące. Kupiłem ją w ciemno, bazując na reputacji CDP RED i ich poprzednich grach i moje wyobrażenia, dotyczącego tego czym jest ta gra były trochę inne. Niemniej po pierwszym zdziwieniu wciągnąłem się w tą opowieść o królowej Meve dzielnie walczącej z inwazją Nilfgaardu. Opowieść wiedzie nas przez wsie, łąki i miasteczka, gdzie królowa wraz ze swoją armią odkrywa różne intrygi, bandytów, armie najeźdźców i rozwiązuje te problemy podejmując ważkie w konsekwencjach decyzje lub przez bezpośrednie starcia.
Dodatkowo królowa zbiera zasoby, dba o morale swojej armii, rekrutuje nowych wojaków. A potyczki są rozgrywkami opartymi o Gwinta. Różnią się jednak od nich o tyle, że bardzo często są swoistymi zagadkami logicznymi, w których mamy dostęp tylko do jednej tury gry (a nie 3, jak w Gwincie) podczas której mamy ściśle wyznaczony cel, konkretne karty z talii i niespodziewane karty ze specyficznymi zachowaniami u przeciwnika. Czasem przyjdzie nam też stoczyć regularną 3 turową bitwę. Jest to dość ożywcze i w dużym stopniu eliminuje (przynajmniej na początkowym etapie rozgrywki) ból zarządzania i dobierania kart do talii, szukania kombosów, co mnie trochę męczy w karciankach z dużą ilością różnych kart. Sytuacja, w której przegrywam, bo nie spędziłem 3 godzin na wymyślaniu talii, a nie dlatego, że grałem źle, bywa frustrująca.
4. Spelunky
Odświeżona gra Spelunky w wersji na PC grana koniecznie przy pomocy pada.
Wybitnie frustrująca platformówka, w której bardzo łatwo stracić trzy życia i trzeba zaczynać od początku. Mimo to satysfakcja z ukończenia poziomu albo dwóch gwarantowana dzięki fajnej fizyce postaci i otoczenia, dość urozmaiconych przedmiotów do wykorzystania, systemowi losowo generowanych etapów i zabawnym spotkaniom głęboko wewnątrz lochów.
Polecam obejrzeć powyższy filmik, tam jest szybko wyjaśnione na czym polega doświadczenie tej gry. Mnie z kolei z punktu game designu zainteresowała fizyka postaci i wrogów w tej grze. Sterowanie jest proste, ale postać ma dość duży garnitur ruchów w zaleźności również od otoczenia, w którym jest w interakcji. Dodatkowo mimo, że postać ma duże możliwości pokonywania pomieszczeń, to musi wykonywać to dość precyzyjnie, skoordynowanie w czasie i szybko, ponieważ pułapek jest dość dużo, różnorodnie umieszczonych, a czas na pokonywanie levelu mija nieubłaganie.
Fajne jest to jak gra ma momenty, w których czujesz się usypiająco bezpiecznie, żeby tuż za momencik zwalić się Tobie na głowę. Skakać można z dość dużej wysokości, ale nieraz zdarzyło mi się spaść tak nisko, że grawitacja upomniała się o swoje. Dodatkowe atrakcje można też stworzyć sobie samemu gdy po raz kolejny okaże się, że pomyliło się przyciski i upuściło sobie pod nogi bombę. Trzeba salwować się ucieczką w losowo wyznaczonym kierunku, oczywiście na ogół tuż pod pocisk strzelający z pułapki w ścianie, albo pająka opuszczającego się na nici z sufity, zachęconego naszą nagłą obecnością. W tej grze jest ważny timing – za późno lub za wcześnie odpalony bicz, to na ogół pudło i nietoperz siedzi Ci już na głowie, a nerwowe odpalenie bicza ponownie to strata kolejnego serducha. Animacja bicza trwa tyle i tyle, nietoperka trzeba trafić tuż nad głową, jak nie umrzesz 1000 razy, to nie wyćwiczysz.
Grafika słodka i prosta, pokazuje mi jak prostymi i sympatycznymi sposobami można uatrakcyjnić rozgrywkę. Gdy chcemy wypuścić linę, dajemy gałkę w górę, postać zadziera głowę, a ekran się przesuwa trochę, żebyśmy mogli zobaczyć co jest nad nim. Każdy skok i lądowanie, to wznoszący się kurz spod nóg bohatera, a zabity nietoperz czy pająk, to wielkie krople krwi rozbryzgujące się dookoła.
5. Costume Quest
Gra od Double Fine Tima Schaffera odpowiedzialnego dawno temu (1993) za Day Of The Tentacle, a całkiem 'niedawno’ za Brutal Legend. Co ciekawe miałem kłopot, żeby znaleźć jakąś rozsądną recencję lub gameplay po polsku na YT, stąd krótkie wprowadzenie bez komentarza poniżej.
Do gry powróciłem w związku z ostatnim Halloween, do którego gra nawiązuje, bo właśnie podczas tego dnia toczy się akcja. Wcielamy się w chłopca lub dziewczynkę, którym łasy na cukierki potwór porwał siostrę/brata ponieważ była przebrana za cukierka i tak chodziła od domu do domu, w jednym z nich grasował potwór. Ja wcieliłem się akurat w dziewczynkę, a cel rozgrywki polega na odszukaniu i uratowaniu brata. W tym celu będziemy musieli przeszukiwać okolice i odkrywać kolejne lokacje, pukając do domów zbierając cukierki lub rozprawiając się z grasującymi tam potworami cukierkowymi w zabawnych potyczkach. Do towarzystwa zbieramy stopniowo kolejnych kompanów, odkrywamy przepisy i materiały na przydatne kostiumy Halloweenowe, które nie tylko przydają nam się w fabularnych zagadkach, ale też mają konkretne moce przydatne podczas potyczek z monstrami.
Potyczki przypominają trochę bitwy z Heroes III albo z niektórych j-rpg, polegają na tym, że aktualne kostiumy postaci zamieniają je niczym w Transformersach w przesadzone, nadmuchane wersje, które posiadają różne bojowe umiejętności i wrogowie stają naprzeciwko siebie na małym skrawku mapy. Pokonujemy wrogów mając wpływ na wybór umiejętności i wycelowując je w konkretnego wroga lub przyjaciela (są też umiejętności defensywne, pomocnicze) musimy wykonać w dobrym timingu prosty Quick Time Event (np. nacisnąć szybko jeden z przycisków pada).
Potyczki są dość proste, choć zabawne, służą również zdobywaniu przez bohaterów doświadczenia i po pewnym czasie zamieniają się w sposób na 'grind’, czyli monotonne tłuczenie tej samej mechaniki w celu podnoszenia poziomu postaci. Mimo to, są to dość satysfakcjonujące potyczki. Dodatkowo mamy dostęp do różnych minigierek, zagadek fabularnych prowadzących do odkrywania kolejnych lokacji. Gra jest całkiem sympatyczna, szczególnie w okresie Halloween, dostępny jest również sequel, w który jeszcze nie grałem.
I to by było na tyle, miało być szybko, może następnym razem 😉
